Pytanie do mamy

świetny pomysł i wykonanie
pozdrawiam

smutny i bardzo trudna rozmowa pokoleń
niestety nie na wszystkie pytania uzyskamy odpowiedz
- nawet przez całe życie
pozdrawiam

Witaj Ellizo,
Piękny a zarazem dość trudny, ten dialog o niebie.
Pozdrawiam serdecznie i dziękuję, że do mnie wpadasz:)

Bardzo trudno jest odpowiadać zwłaszcza choremu
dziecku
Pozdrawiam

Tyle pytań bez odpowiedzi..a dzieci pragną wiedzieć..

A ja ten wiersz kojażę z wierszem M. Konopnickiej "W
piwnicznej Izbie". To prawda dzieci zadają nam bardzo
dużo pytać.Mądre odpowiedzi kształtują ich osobowość.
Pozdrawiam mile.

Pozwolę sobie za anną:)pozdrawiam.

Trudno odpowiadać na pytania, na które samemu szuka
się odpowiedzi. Pozdrawiam :)

rajski ten raj ... ale zanim wejdzie się jest łza ;-)=
słona

gdyby nie ta dedykacja- byłby to zwyczajny wiersz o
dziecięcej ciekawości, a tak zrobiło mi się
bezgranicznie smutno

Och jak smutno...

Pizdrawiam serdecznie

nawet gdy dziecko umiera
wyobraźnię można powiększyć
Raj
a wiesz jaki on on jest cudowny
wszystkie najpiekniejsze kwiaty
w nim kwitną i nie więdną
Uśmiech w nim gości radość
tam ludzie cierpienia nie mają
jedynie miłością jest wzbogacony
Powiem tobie
Raj jest Oazą nie każdego człowieka
w nim będziesz ty
najszczęśliwszym kwiatem
którego człowiek tobie pozazdrości
więc usmiechnij się
bo ten Raj na ciebie czeka
tylko powiedz mi
zabierzesz mnie do niego
bo ja w takim Raju była
zabrałabym ciebie nie tylko do niego a do siebie
bardzo
lecz teraz śpij już
Raj na nas poczeka
przytul się w:)

Witaj Ellizo. W trakcie cztania tego poruszającego
wiersza, przypomniała mi się pewna zasłyszana
historia. Jak wygląda Raj. W szafie mieszkał człowiek,
nigdy nie widzial, i nie maił możliwości usłyszeć,
poznać zapachów, świata zewnętrznego. Od czasu do
czasu, dziecko malowało na kartce obrazek, który potem
wsuwało przez szczelinę, człowiekowi w szafie.
Opowiadając co narysowało. Czasami były to góry z
zielonymi dolinami, rwącymi potokami, innym razem,
błękitne niebo i szybujące ptaki. itd. Człowiek
zamknięty w szafie był zachwycony, urodą ziemi jaką
oglądał na rysunkach. Któregoś dnia. stał się cud.
Ktoś otworzył drzwi szafy na oścież, pochwycił
czlowieka za rękę i wzprowadził na zewnątrz...
Człowiek po raz pierwszy zobaczył świat, stał
urzeczony roztaczajacym się widokiem. na horyzoncie
dostrzegł pasmo górskie, dolinę w kwiatach, pachnącą
rumiankiem i miętą, do jego uszu dochodziły dzwięki
potoku, na niebie i w gałęziach rozśpiewane ptaki.
Stał tak zauroczony, łzy szczęścia płyneły po twarzy.
Wtedy dziecko, które było autorem dostarczanych
wcześniej obrazków, zapytało, powiedz mi co widzisz?
człowiek odpowiedział, nie umiem, chociaż wszystko
wydaje się znajome.... nie umiem i nie znam słów aby
wyrazić, otaczające mnie piękno.

Wybacz miła, że się rozpisałam, ale myślę, że ta
historia, jest jakby konkluzją do Twojego ciepłego
wiersza. Serdeczności.

Mam wrażenie że umknęła jakby myśl w jakich
okolicznościach są zadawane te pytania dziecka.Jak
wytłumaczyć dziecku fakt zbliżającej się śmierci?
Jak znaleźć słowa, gdy łzy dławią,a bezsilność
obezwładnia.To nie jest tylko kwestia że się komuś
chce, bądź nie chce udzielać odpowiedzi.Dziękuję
wszystkim za komentarze i życzę miłego wieczoru.

to jakieś mysli
by pozbyć dziecko
dla mnie to szmira w:)