Rany Wbrew Przeznaczeniu

sama nie wiem, czy lepiej wierzyc i miec nadzieje, czy nie....

na sercu rany wbrew przeznaczeniu
nadaly kres memu istnieniu

dzwigam ciezar milosci
ktorej nie dane bylo dozyc przyszlosci

nie wierze ze tak po prostu zapomniales
przeciez tak sie o uczuciu zarzekales

marze ze jakies nieporozumienie
wdalo sie w nasze zblizenie

kazdej nocy slysze szept ksiezyca
ze niech sie zycia wieko jeszcze nie zamyka

uswiadomilam sobie ze to KOCHANIE
...za pozno wiem nie zasluzylam na nie

ale cos mowi mi to byl sprawdzian naszej milosci
przegralismy go oboje rzucajac siebie do nicosci

moze naiwna ktos powie...
ale ja wierze ze kiedys Pan Bóg ci podpowie
ze ja wciaz kocham....

ale wiem jedno na pewno----wiraa czyni cuda..

autor

s.w.i.a.t.d.u.s.z.y.

Dodano: 2005-01-02 16:55:00

Ten wiersz przeczytano 537 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie