Ratunek

Piękna, złota, polska jesień
Sama słodycz, życia raj
Aż tu nagle za zakrętem
Na mych torach człowiek stał

Nie pomogło hamowanie
Nie zatrzyma tego nikt
Pociąg pędził – ja pragnąłem
By straceniec z torów znikł

Trudno wam się nie domyśleć
Co też tam się stało z nim
Zaklinałem go myślami
Żeby jednak on wciąż żył

Jeszcze później się zdarzyły
Takie przykre sprawy dwie
Mnie po nocach znów się śniły
Niby koszmar śmierci te

Kiedyś żona mi powiada
Żebym księdzu wyznał to
Co mam w myślach i sumieniu
By nie zawładnęło zło

Kapłan z troską mnie wysłuchał
Radę dał by modlić się
„Kiedy ciału brak ratunku
Za ich duszę prosić chciej”

Od tej pory co dzień z rana
A i także tuż przed snem
Modły moje ślę do Boga
Że mnie słyszy, dobrze wiem

Ustąpiły już koszmary
Z mego serca smutek znikł
A na trasie mojej pracy
Więcej już nie zginął nikt

autor

Adelaa

Napisany: 2015-05-30 Dodano: 2015-05-30 14:24:19

Ten wiersz przeczytano 821 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie