Raz jeszcze

Był piękny dzień, idealnie letnia pogoda,
świeciło słońce, kwitły kwiaty, a gdzieś
w pobliżu śpiewał kos, produkując nuty
tak czyste, jakby to były kuranty. Nic nie zapowiadało tego, że całe to piękno przyćmią jego bolesne, przykre słowa, zamieniając w czarze życia, krople słodyczy w gorycz. Odchodząc zabrał ze sobą słońce, i odtąd symfonia samotności lała się przez palce czasu, w ciszy wołając i szepcząc, że on nie wróci. Każdy kolejny dzień wydawał się, bezcelowym wysiłkiem, a jedyne towarzystwo jakie miała to: rozpacz, żal
i pustka. Siedząc na ławce i wpatrując
się w strumyk, czuła dotkliwy, przejmujący smutek. Żyła pragnieniem, by usłyszeć jego ciepły, łagodny głos, jego słowa.Wiele nocy przepłakała, czasami
płacz gdzieś z jej wnętrza przechodził
w zawodzenie tak silne, że aż raniło gardło.
Aż pewnego popołudnia….
Nagle, bez uprzedzenia stanął w drzwiach.
Blask słońca malował aureolę wokół jego ciemnych włosów, i ocieplał spokojne bursztynowe oczy. Wrócił, ale już nie taki. Uśmiech pogłębił mu zmarszczki na wciąż przystojnej twarzy, nie było w nim czegoś ulotnego jak dawniej. Serce zabiło jej mocniej, najpierw z zaskoczenia, potem z zadowolenia. Zbliżył się i otwarł
szeroko ramiona, by ją objąć. Uniósł jej brodę i pocałował w usta. Było to, jak lot na grzbiecie ptaka, podróż w przestrzeni kosmicznej, skok do głębokiej wody zaczarowanego morza. Ptaki, zaś dla niej zaczęły śpiewać, a słońce ogrzewać.
Skończyły się tęsknoty. Wróciły wieczory spędzane we dwoje na uroczej werandzie, skąd roztaczał się widok na piękny staw i zielone wzgórze, które ciągnęło się pofalowane aż po widnokrąg.

Tessa50
„Najwyraźniej na niebie jest
wiele gwiazd, które wytyczają
kursy ludzkich wędrówek”-
Alan Chrystoffersen.

autor

Tessa50

Napisany: 2013-04-26 Dodano: 2013-04-30 20:07:25

Ten wiersz przeczytano 1106 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie