Ballada trumienna

Edgarowi Allanowi

Na cmentarzu, pod ziemią sześć stóp,
W świeżym grobie dama spoczywa.
Pogrzebana, choć jeszcze nie trup,
Pogrzebana, choć jeszcze żywa.

Wnętrze trumny pazurem drapie,
Daremny trud, dziewka roni łzy;
Raz za razem powietrze łapie,
Z bezsilności calutka aż drży.

Wtem! Słyszy szmer, słyszy go ledwo,
Lecz nadzieja pod jej powieką…
Nagle coś (CO?!) uderza w drewno!
Nagle ktoś (KTO?!) uchyla wieko!

Oto szpadel! Oto mężczyzna!
Wybawienia nadeszła chwila?
Otóż nie, bo gdzie gleba żyzna,
Tam łatwo jest o nekrofila.

- Żyjesz? – pyta, a potem beszta:
- To źle! Nie tak, jak być powinno!
Przecież wiesz, że seks jest jak zemsta:
Najlepiej smakuje na zimno!

Nekrofil ust damy dotyka,
Że wróci do niej obiecuje…
Póki co zaś, trumnę domyka
I piachem jej grób zasypuje.

Na cmentarzu, pod ziemią sześć stóp,
W świeżym grobie dama spoczywa.
Pogrzebana, bo jeszcze nie trup,
Pogrzebana, bo jeszcze żywa.

autor

Munchhausen

Dodano: 2009-07-24 00:01:35

Ten wiersz przeczytano 522 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie