Record de la pègre

Budzę czteroletnie dziecko, rozbijając szklankę
o podłogę, niedoinformowane twarze, a jakże bliskie
(powiedziałoby z ironią, gdyby potrafiło).
Nawet w raczkowaniu była ukryta tajemnica.

Pamiętam dziewczynkę jedynie z fotografii,
które zacierały ślady dziecięcej radości,
inne spojrzenie, a takie same dłonie, jak u
wszystkich – tylko małe. Niebo też takie jak dzisiaj.

Trawa obejmowała częściej, niż matka, żałowała
słów, by o sobie przypomnieć. W jej oczach
umierało dziecko (a może nigdy się nie narodziło?),
przerażająco dorosłe- mnożąc przez cztery, zamiatające

drobinki szkła.

autor

tokio hotel

Dodano: 2009-03-03 06:19:09

Ten wiersz przeczytano 743 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie