Rendez-Vous ze śmiercią III

Mimo że jesteś bardzo daleko, w zupełnie obcym wymiarze,
wciąż odbieram twoją miłość, jakby spływała do mnie
na falach eteru.
Ona przemienia każdy mój sen w słońce,
co jest jedyną tutaj rzeczywistością; jak wspomnienie liścia
kasztanu,
który trzymałaś w dłoni, przykrywając nim rozchylone nieśmiałym jeszcze uśmiechem
usta.

Lecz oto – na jawie – chowa się w parkowych załomach milczenie,
wspartego o pustkę i chłód podwieczornych skojarzeń
ostatniego dnia lata.
W refleksyjnej tonacji i melancholii zwątpienia wiatr szumi
na krawędziach obłoków.

Porusza się przede mną gałązka,
a raczej jej cienista kreska, przerzucona niczym kładka w poprzek żwirowej alejki.
Jednak zbyt wątła,
aby można było na niej stanąć,
przejść
na drugą stronę…

…

(Migot słonecznych prześwitów wywołuje u mnie efekt stroboskopu.
Przez moment nie wiem, gdzie jestem.
Zataczam się jak alkoholik, który ma atak delirium tremens.
Następują w mojej głowie jakieś krótkie
spięcia)

…

Odzyskuję świadomość, obejmując kurczowo drzewo.
Pot ścieka mi po skroniach i karku.
Wydaje mi się, że cię widzę. Tak, czekasz na mnie. Tańczysz na łące z trzymanym w dłoni
uschniętym kwiatem.

(Włodzimierz Zastawniak)

autor

Arsis

Napisany: 2015-12-14 Dodano: 2019-02-03 00:06:14

Ten wiersz przeczytano 637 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie