Romans z czasem

Dawno przeminął czas, kiedy
przyjemność dawało mnie pokochanie
Wszak nie wiem, dlaczego
wciąż biegnę, umykam tak niezmordowanie

Oddalając się nieuchronnie,
nowy robiąc krok, coraz dalej od ciebie
Bo odlatując na tych skrzydłach,
które mi dałeś, gdy byłam w potrzebie

Wiary szaleńczo nie tracę,
sercem ufając i wiedząc,
że dasz mi pokrzepienie
Choć w głębi serca mimo wszystko
jednak przeczuwając, że to urojenie

Staję, zatem naprzeciw temu przymusowi
okrutnego poświęcenia
Rozdarta skazuję swe emocje na niewolę
za kratami rozumu więzienia

Dystans z rezerwą utrzymując teraz
przed marnym lękiem o jego uczucia
Tym lepkim strachem opanowana
na myśl o bliskości męskiego ognia życia

Wmawiam sobie cicho kłamstwa parszywe
tudzież nakładając nerwowo kajdany
Silę się na skromną nadzieję, że jeszcze
być może, kiedyś znowuż się spotkamy

Ale już ciepłym oddechem sennie szepnął
czas do mojego ucha swe ostrzeżenie
Usta w mój kark te słowa wyszeptały:
"sama swe rany teraz leczysz mój słodki aniele"

autor

Luiza

Dodano: 2007-01-13 00:50:57

Ten wiersz przeczytano 384 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie