ROZBIŁO SIĘ MOJE SZCZĘSCIE
Spadło rozbiło się moje szczęscie
jak porcelanowy słonik
Drobne kawałki szkła kaleczą
załzawione oczy
Byłeś filarem mostu mego życia
dziś popiołem w ustach
Jestem jak stara kołysząca się barka
dryfująca do przystani zapomnienia
autor
Anna-Przeworsk
Dodano: 2008-12-05 13:02:07
Ten wiersz przeczytano 512 razy
Oddanych głosów: 17
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
ból i rany pozostały po utraconej miłości słonika
można skleić ale co z sercem - ładny wiersz
Pieknie napiane. Kazdy z nas dryfuje po morzu zycia i
tylko nieliczni odnajduja szczęśliwy port.
Po co Ci robite szczęście porcelanowe, spraw sobie
emaliowane nowe.
rozczarowanie i ból dobrze wyrażone Bardzo ładny
wymowny wiersz Na tak!
Wiersz urzeka głównie dobrymi metaforami... "mego" też
bym wymieniła, ale to drobnostka.
Nie rozumiem jaki efekt chciała pani uzyskac
pisząc tytuł dużymi literami? Wiersz nierytmiczny,
proponuje troche oszlifowac tekst, wyrzucic wyrazy "
moje", "mego" i powinno byc lepiej
Zadziobał mi w serce... Krótki a tak treściwy.
Bardzo ładne porównanie. Mam nadzieję, że da się
skleić ów słonika:) Pozdrawiam.