Róże pamięci
Dusza ma
różą jest białą,
jedną łzą
szczerze wylaną
w złoto czerwieni przemienisz...
O różo czerwona!
Dlaczegóż tak czerwona
jak wcześniej?
Namiętność twa
blada w mych oczach
niczym śniegi...
Dlaczegóż dawnych
szczęścia promieni
w tobie nie widzę?
Wszystko innym się stało,
nic nie pozostało
takie samo,
czas biegnie
i się nie zatrzyma...
O różo czarna!
Coś na pustyni
serca mego
rozkwitła pąków milionem,
dlaczegóż szczęście
w barwę smutku,
niczym w suknię białą
usilnie ubierasz?
Kusisz wspomnień marzeniem,
lecz próżnej nadziei nie dawaj...
Z łodygi i płatków
róży jak wianka nie sklecisz,
wspomnień w przyszłości wizję
nie złożysz...
Z morza łez
dawnego mych oczu spojrzenia
także nie uzyskasz...
Przeszłość...
Jak cudownie w teraźniejszości
brzmi to słowo...
Szkoda że zdarzenia
niczym czas
powrócić nie mogą...
Kejti
Komentarze (5)
Jestem pod wrażeniem. Jak widzę i czytam, dzieli nas
wspólny temat, czyli miłość. Cóż może być od niej
piękniejszego. Pozdrawiam:)
Literówka: takrze, powinno być także.
Pozdrawiam
Czemu niestety? chętnie poznam własne błędy ;) bardzo
cenię uwagi lepszych, bardziej doświadczonych poetów.
pozdrawiam
Niestety.
poruszająco pozdrawiam