Rozkaz

Proza

dotarł do ciebie w najpiękniejszym rozdziale.
W sercu - wiosna odurzała aromatem i nutą słowiczą, biały welon tańczył, wirował pod powieką. W duszy - fantazja ułańska - po ojcu - toczyła bój z rozumem. Wiara dodawała skrzydeł.
Bóg Honor Ojczyzna - prym wiodły - zwyciężyły, kiedy zawiedli sojusznicy.
Przyszło ci maleńka przedwcześnie wydorośleć.
Odłożyłaś więc marzenia, jak misia na półkę,
obok bukietu zasuszonych niezapominajek,
zatrzymałaś pióro w locie - zostawiając niedokończony list i wiersz - na jutro.
Wierząc w słoneczną aurę, i że to będzie tylko mgnienie - pobiegłaś w sandałkach, w jasnej sukience z biało czerwoną opaską ( zamiast obrączki) - taką bliską sercu - jego inicjały też AK. Miłość biało-czerwona.
Po drodze wiatr mierzwił ci włosy, targał myśli pod grzywką - napływały nawałnicą - szarlotka dla babci - za tydzień jej urodziny - czy wrócę? zdążę ogarnąć dom zdobyć produkty i upiec? Strzepnęłaś wątpliwości niczym motyla.
Trzeba iść, złożona przysięga - zobowiązuje, Ojczyzna wzywa - Warszawa walczy.
Zapłonął dom, potem drugi i trzeci. Czarne wrony latały nisko, ogień i dym dusiły, oczy zachodziły łzami. Weszłaś w pożogę - przedsionek rozszalałego piekła.
Wszędzie osmolone, wyciągnięte ręce, wykrzywione twarze i krzyk i krew, jak morze rozlane - ból jęk i śmierć.
Zewsząd wołania - wody... pomóż... nosze! prędzej! Za późno - nie żyje.
Nie nadążałaś zamykać oczu - splatać dłoni, szeptać modlitwy "wieczny odpoczynek racz dać im Panie" między jednym a drugim opatrunkiem.
I znowu rozbite głowy, ręce i nogi, coraz więcej huku, dymu i krwi.
Wciąż biegłaś z pomocą, prędzej i dalej, w głąb piekła (brakowało powietrza), skończyła się woda - spieczone usta krwawiły
- nie miałaś czym zwilżyć, napoić, ukoić...
Zostało tylko dobre słowo i uśmiech zamiast tabletki (uśmiech nosiłaś od zawsze, nawet kiedy bolało) ostatni bandaż już dawno zużyłaś - zdjęłaś z ramienia opaskę,
potem obrzeże sukienki, to nic, że nowa, tak trzeba, przecież chodzi o życie.
Pochylając się nad rannymi,
błagałaś - Boże, tylko nie on, i biegłaś dalej. Na barykadach ciągle wzywali pomocy. Mijałaś płonące domy, z trwogą patrzyłaś na czołgi.
Świsty i strzały jak miecz cięły powietrze.
I nagle cisza, tak błoga i niebo błękitne, jakieś inne - jasne, w złotocieniach rozkołysało się przed oczyma, a łąka taka piękna. Kwiatami zakwitła seledynowa sukienka, jeden wpiął się w kruczoczarne włosy, najpiękniejszy zakwitł na sercu.
Świat zastygł w milczeniu. Warszawa konała w złotoczerwonej łunie, a dusze jedna za drugą, z płatkami czerwonych maków szły prosto ku niebu.


Ty-y
02.08.217.r.

/wanda w./

autor

wandaw

Napisany: 2012-01-04 Dodano: 2017-08-04 08:39:05

Ten wiersz przeczytano 1861 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie