Rozlewam

Rozlewam...rozlewam...rozlewam...

Rozlewam siebie, w zimne
szkło miliardów takich samych chwil.
Powoli spływam po czystych szybach
pustych dni
i rozpalonych nocy.
Czuję niedosyt spadając na dno
i nie mogąc się odbić.

Bo ja proszę pani to tylko płyn!
Jeśli chcę potrafię być słodki jak
miód, który pamiętasz z rozbłysków
dzieciństwa...

Tak

Ostatnio jestem tylko cierpki,
Powoduję łzy i pozbawiam oddechu, gdy
przykładasz mnie do warg. Ale
Daj mi tylko jedną szansę, a poczujesz,
że potrafię Cię przyprawić o lekki
zawrót głowy.

Lubię mieszać się z wódką, pasujemy do siebie
w tej smutnej pantomimie
rozgrzanych organów i podniszczonych komórek.
Ktoś podaje ogień i dodaje do mnie tytoniowy dym.
Potem polecę do gwiazd i
tam rozpłynę się w dźwiękach poranka.
A potem rozpadam się,
W tysiącach kropel mokrego strachu
przed własnymi myślami, które suszą mnie
z reszty przyjemnego chłodu obojętności.

Bo ja proszę pani to tylko płyn!
Rozlewam się na ludzi
i mam tylko nadzieję,
że gdy wyschnę do reszty, chociaż w ich spojrzeniach,
zatrzymam się na moment słoną łzą.

autor

osobiesam

Dodano: 2008-11-04 19:20:44

Ten wiersz przeczytano 621 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie