Stary Ból

Nie poczekał stary Nędza, na swą kolej Tak go coś parzyło w pięty, tu na dole. Teraz będzie stał w ogonku, w pozłacanej sieni Puki ksiądz na ziemi, przepisów nie zmieni. Epilog - Stary Nędza

Stary ból już długo jest na naszym
smutnym padole. Męczy go jednostajny żywot
Ale przecież jest tak kochany,
Przez dobrych ludzi, którzy nawzajem się nim
karmią.

Stary Ból nie może przecież sprawić
Nam zawodu! Wszak jeszcze tyle błędów,
Tyle łez, tyle źle wyartykułowanej miłości
czeka, aż on pochyli swoją łysą,
Gładką głowę i uśmiechnie się tymi
Jadowitymi, bezzębnymi wargami.

Uśmiecha się bo wie, że jest tu potrzebny
Jak nic innego. Wygładza koszulę, poprawia
Sterane okulary w krwistoczerwonych oprawkach
I pracuje w pocie czoła, unosząc połę swego płaszcza
nad kolejnym "szczęśliwym domem".

A ludzie?
Ludzie
Kochają go i gdyby tylko mogli zrobiliby z niego
swojego najwspanialszego Boga. Takiego, co to
Się mu pomniki stawia i buduje ociekające
Złotem świątynie. Gdyby tylko mogli...
A tak? Tylko wysłali go do syna swojego
Jedynego Boga, by razem z nimi
Mógł rozkoszować się towarzsytwem
Starego Bólu.

autor

osobiesam

Napisany: 2008-10-29 Dodano: 2008-10-30 08:59:28

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie