Rozpacz.

Dla nieznajomej , ktora napisała o utraconej malenkiej istocie.

Prowadzi ją droga, droga ku rozpaczy
serce jej nie bije, lecz przed siebie patrzy.

Wypatruje cienia maleńkiej istoty
w welonie niebiańskim szuka tej tesknoty.

Za corką maleńką, łzy swe wypłakuje
rozpacz ta jej wielka, obrazy maluje.

Promyczek nadzieji, w łonie serce biło
odrazu jej zgasło, wcale nie świeciło.

Rączki skrzyżowane, ciałko bledziusieńkie
oddane jest Bogu, chodź było malenkie.

autor

swiatlo

Dodano: 2007-05-31 19:19:08

Ten wiersz przeczytano 400 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie