Rozpacz i smutek
Znajduje coś strasznego.
Biała podłoga, białe ściany,
Biały sufit.
Po środku z wielkimi otwartymi
Białymi drzwiami czarna szafa
Rozpaczy i smutku. Bez tylniej ściany .
Wsadziła do niej jedną swą stopę.
Zaraz obok niej, nie z własnej woli
Pojawiła się druga, a z nią
Ona cała.
Drzwi zamknęły się nagle
Z ogłuszającym łoskotem.
Zrobiła niepewnie krok
W przyprawiającą o dreszcz ciemność.
Drugi, trzeci i wszystko
Wydawało się być dobrze.
Lecz czwarty z kolei
Okazał się niewyobrażalną pomyłką.
Spadała coraz głębiej,
Leciała, sama nie wiedząc jak długo.
I chociaż była przekonana,
Że ta cała szafa to tylko metafora,
To coraz głębiej wpadała
W to, czego metaforą ta szafa była.
Gdy upadła, otworzyła oczy.
Była już na samym dnie
Rozpaczy i smutku.
Gdzieś w oddali, w ciemnościach
wzbudzających strach
Widziała słuchawkę.
Bez najmniejszego namysłu
Rzuciła się w jej kierunku.
Kurczowo wbijając w nią palce
Przycisnęła do ucha.
Głucha cisza powitała ją,
Jak zwykle chłodno.
Bez nadziei wyszeptała tylko
„kochanie przyjdź po mnie,
tak bardzo się boję ...”.
Przyszedł i zabrał ją na rękach
Z tamtego strasznego miejsca.
Była mu niewymownie wdzięczna.
Nie powiedziała nic.
Nie zdawała sobie sprawy,
Że to właśnie on zaprowadził ją
Do tego pokoju, gdzie wydarzył się
Jej najgorszy dramat.
Nie miała pojęcia.
Tak bardzo go kochała ...
W dzień moich urodzin.
Łania
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.