rozprzyżowany jakis poeta

pamiętasz jaki to był chłopak
gradowe chmury sobą śmieszył
przeciwnym wiatrom biegł na opak
w ciszy kościoła myślą grzeszył

a on nic
zza zębów zaciśniętych
wydycha swoje sny
do krain niepojętych

pamiętasz jak on życia uczył
wszystko prostotą się jawiło
rozdał pękatość złotych kluczy
by się już nigdy nie błądziło
krótko za mordę życie brał
serca rozmiarem ludzi mierzył
jednym wyrokiem cały zgasł
jakby już nie żył

a on nic
spod powiek niedomkniętych
zamienia słowa w łzy
i zbiera jak diamenty

błagał szczerości w sobie szukać
wyjątkiem kruszyć twardy schemat
próżno do niego dzisiaj pukać
takiego już tam nie ma

a on nic
spod oczu opuchniętych
dołącza gorzkie łzy
do grona wszystkich świętych

autor

z nick-ąd

Dodano: 2008-03-05 06:13:21

Ten wiersz przeczytano 549 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie