Rozpuszczony Logos

Spokojnie, przy nerwowych otrzęsinach,
za przecinkiem, kropką i bez złego zakończenia,
leży Logos na spulchnionej myśli,
mały fragment niestrawności z końca języka.

Krztuszenie zalewane mocnym syropem,
szarpanie zębami końcówek balonów,
poklepywanie po plecach,
zbieranie w siłę śliny,
plucie na ściane, dzikie charczenie,
nie pomoże, jest za późno.

Kamień spadł już z serca
wybałuszone oczy po wysiłku, wpatrzone w niebo,
odchylona w tył głowa jak przy przełykaniu pastylki,
język zwinięty w rulon,
przełyk wyślizgany,
saneczkarz rozpędzony, dociera do celu.

Teraz przez chwilę to twój największy wróg,
rozpoznany przez Miłość,
Rozpuszczony Logos, przemieni trucizny
zakochany w nieznanym jeszcze słowie,
nielubianych dzieci z pusta tarczą, bez symboli na szkolnym fartuszku,
podpalaczy plonów, uciekinierów z dożynek,
po nie udanym obywatelski zatrzymaniu,
nowej milicji,
zwerbowanej z pań przedszkolanek i wzorowych uczniów.

autor

pro-gnostyk

Dodano: 2012-10-29 12:07:35

Ten wiersz przeczytano 454 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie