Manifest zatwardziałego serca

Zatwardziałe serce,
nieczysty krystalicznie organ,
obolały poruszyciel,
bije coraz mocniej, szybciej,
raniąc i okaleczając.
Wypełnione Pocieszycielem naczynia, wibracjami rozbija
w kole bez środka rozsypało sól, by odstraszyć dawnych przyjaciół,
potrafi lewitować, reszta członków jest zbyt ociężała.

Jeszcze bije ostatkiem sił dla nielicznych,
bo tej bezwzględnej większości nienawidzę,
pragnę ich obdarować popromiennym ciepłem z ostatecznego końca,
które nocą spopiela sny w niemocy odpczynku,
zamieniając skóre w galaretę nakarmioną rozczepionym atomem,
wyrywam języki za ostatnie życzenie,
wybijam zęby przy ostatnim kęsie,
wydrapię oczy na widok, wypalającej fali rozżarzonego oceanu.

Zimne ale ciągle bijące,
ciałem poruszam choć jest odłączone,
od właściwego zasilania,
rozbłyskującego ponad magnetyczną burzą, reaktora,
wystarczy stara wtyczka, małe pragnienie,
kilka iskier, smród spalenizny,
koło licznika zaczyna się krecić,
niedługo do drzwi zapuka inkasent elektryk,
wręczając białą ksiażeczke, radością wypełniony,
energetyczny śpiewnik pełen modlitw.

Zaczynam zwalniać,
przywalone gruzem zburzonych świątyń,
góra kamieni rośnie,
mój grobowiec jest coraz większy,
z niedopieczonych naleśników,
lepkiej truskawkowej krwi,
lęgnie się coraz więcej robonów,
odesłanych przez małego demiurga na adres zwrotny.

Przygniecione i ukamieniowane,
przy rozległym zawale,
jeszcze sobie marzę,
o złotym strzale przyniesionym przez wiatr,
z pneumą dla nie bijących już gości.

autor

pro-gnostyk

Dodano: 2012-11-07 11:14:59

Ten wiersz przeczytano 534 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie