ROZSTANIE

Zadeptałem ogniska pozostałość nikłą,
Zasypałem ostatnich iskier drżenie piaskiem
I usiadłem przy Tobie zapatrzonej w przyszłość.
Oglądałem zachodu róż w liliowe paski.

Las wypełniał się cieniem, drzewa coraz bliżej
Podchodziły kiwając tułowiami starców.
Widzieliśmy, jak słońce promieniami strzyże
Niepokorne czupryny rozwiane w tym marszu.

Może zresztą innego coś się nam zdawało.
Ty widziałaś drzew szpaler, ja korowód nocy,
Ty dróg leśnych zachęty, gdy ja w bliznach ciało,
Ty jak księżyc się wznosi… Ja zamknąłem oczy.

Może popiół przez Ciebie wzbity kijem ze snu
Słów mi moc tak odebrał, że nie mogłem krzyczeć,
Walczyć, błagać i pytać: czemu tak jak w wierszu
Sił na jutro odnaleźć nie mogliśmy w niczym?

Wszystko przecież już było i niczego nadto
Wyobrazić nie mogłem mimo mą zuchwałość.
Ale to się skończyło, wszystko nagle zgasło,
Prócz popiołu i ciszy nic nam nie zostało.

Teraz iskry na niebie miały swoje miejsce.
Zbyt daleko by zgasić lub rozniecić płomień.
Pełny księżyc był kpiną, złośliwym szyderstwem.
Czułem jak pod mą dłonią drżą ramiona Twoje.

Było zimno. Z ust słowa ciałem by się stały
Bez zamysłu, bez kształtu, ale czas pożegnań
Świata trwóg im oszczędził, cała ich nietrwałość
Przechowała się w myślach jak boląca pręga.

Było ciemno. Z księżyca spływające iskry
Nabierały jasności. To był świat ostatni.
Wszystko potem to nicość. Obowiązek przykry
Dopełniania cierpienia. Bez skargi.

autor

zenon63

Dodano: 2006-06-05 08:51:09

Ten wiersz przeczytano 521 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie