O rozterce co ma serce

Niech ktoś powie co się ze mną dzieje, żesz pietruszki nać
Że nie mogę się nad niczym skupić i po nocach spać
Bać się zacząłem o siebie, bo nie wiem co się dzieje
Chemia jakaś, miłość może bo jak dzieciak znów szaleję
Piszę wiersze, że aż sam się sobie dziwię, że tak umiem
I całego wewnętrznego zamieszania u mnie nie pojmuję
Bo to koszmar jakiś, zakręcona chemia z naciskiem na „nie”
Ja chcę, ona nie, bo o teraźniejszości mojej dobrze wie
A źle by było, gdyby kogoś się zraniło, to by się odbiło
Na wszystkich negatywnie, a tak przynajmniej troszkę miło
Jest gdy serc głośniejsze słychać bicie, to znaczy że życie
Toczy się dalej swoim torem, i że jest po prostu znakomicie

Sam już nie nadążam, za losem swoim podążam
Zaskoczony, zauroczony – umysł swój bardzo obciążam

Uczuciowy misz masz, gdzie się pchasz pytam się sam siebie
Nie wiem – po prostu z uczuciem walczę i gnam prosto przed siebie
Pewien będąc, że nic z tego nie wyjdzie, bo nie ma też prawa
Życie jak telenowela lub gdzieś w nieznane niebezpieczna wyprawa
To nie zabawa, wspólna kawa i lody to tutaj tylko marzenie
Zauroczenie to teraz niestety brak nadziei na jego spełnienie
Jakieś wynaturzenie, cierpienie wewnątrz i na zewnątrz, a dusza
Cały normalny tok rozumowania w całości jak radio zagłusza
Zmusza do kroków wbrew sobie, wbrew temu co zrobić należy
A nikt mi dzisiaj nie pomoże i sam się z uczuciem zmierzyć
Muszę nim ruszę w kolejny etap, zanim coś znów w życiu rozwalę
Lecz uczucia tego pięknego razem z nowymi wierszami nie spalę

autor

Dziadek Euzebiusz

Napisany: 2017-04-20 Dodano: 2017-04-20 00:44:17

Ten wiersz przeczytano 389 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie