Rykowisko wg. Jelemiousza

W słowach mych – spływa gorzką pianą
z głębokich trzewi – żółć choroby.
Boże – daj wiersz! – co jest balsamem
szeptem, modlitwą... – daj rozmowę

Daj Boże wiersz – jak rzymską świecę
- niech cały płonie jasną myślą.
Wiersz, który wejdzie w Tysiąclecie,
wiersz, który da mi chleb... – i przyszłość.

Daj Boże wiersz! – choć taki cichy
jak łza, co była w Twoim oku
gdy nie wiedziałem, że w kielichu
jesteś – jako energia w prochu.

I daj mi wiersz, jak brylant czysty.
- Jak brylant, który tkwi w koronie...
Coś... - proszę jeszcze... - Czystość myśli...
- I daj - na zawsze - czystość dłoni.

Podaruj wiersz, choć taki skromny
jako perełka różańcowa.
- I go zachowaj... – dla potomnych.
Różę – poety z Rembertowa

...

Dopomóż także, bym zapomniał
uwagi dyktowane złością,
gdym bywał... (– durny... - cham) - i Kordian,
na szczycie – zwanym – Naiwnością.
***

ok. 1992-3 r.

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2008-10-13 Dodano: 2017-10-14 00:02:54

Ten wiersz przeczytano 1358 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Sylabiczny Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie