W rzece twojej miłości

Między mgnieniem wiosny
a ciężkim, jesiennym oddechem,
w zaburzonym porządku świata,
otwieram drzwi ciemności
i wychodzę, w to miasto takie obce,
a ty śpij, ukołysana jego oddechem.

Myślę, że trzeba choćby spróbować
okiełznać noc,
jej mroczność rozjaśnić uśmiechem,
przekroczyć granicę niewidzialnych królestw strachu
i umrzeć dla świata, tak na krótką chwilę,
bo umieranie, jest przecież sztuką
i w tym ciężkim oddechu miasta,
zmierzyć się trzeba z mroczną przeszłością.

W długą noc pamiętam o swojej marności,
o wszystkich upadkach
przypudrowanych próbą zapomnienia.
Kocham jednorazowo,
lecz nie wyrzucam zużytej miłości
jak tanich reklamówek.
Rozwieszam ją między promieniami słońca,
między zimnymi strugami światła księżyca
i wskrzeszam niezgrabnymi dłońmi
każdego ranka,
na wzgórzach twoich piersi.

Wrócę, kiedy świt wytryśnie nad miastem,
kiedy wiatr, zacznie zaplatać trawom włosy
a niewidzialne gwiazdy,
przekroczą próg domu.
Zanurzę się w rzece,
twojej niezmąconej miłości.

Manuel del Kiro

autor

Manuel del Kiro

Napisany: 2019-09-21 Dodano: 2019-09-21 12:58:10

Ten wiersz przeczytano 656 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie