rzeka umarłych próśb

Ńie otacza mnie świat,świat mnie więzi i nie chce uwolnić od swego ciężaru,
tyle rzeczy wkoło nie udaje się, tyle grzechów przeznaczenia ściąga mnie na dno koszmaru.
Tyle pragnień, a każde jedno ma imię,
żadne się nie spełnia,morze łez to za mało, za mało,gdy już nienawiścią pałam do lustrzanego odbicia.
Gładzę ostrze noża,codziennie,przed snem,
a potem spuszczam głowę w bezradności, strach ogarnia mnie.
I przypominam sobie te pierwsze dla Ciebie kwiaty, pierwsze nieśmiałe przytulenie i pierwszy pocałunek,
Twe oczy przepięknie zielone, usta jak niebios pokłony, ciało cudne i najsłodszą duszę.
Każda chwila wspólnej bajki po tysiąckroć dobija się do serca umierającego z dzikiej rozpaczy,
nie potrafię zatrzymać rozszarpujących mnie wspomnień i pragnień, co drwią z żądzy kochania.
Jak w szalonym wyścigu na zatracenie, w rydwanie oblepionym krwią i zdartą skórą z duszy,
pędzę na oślep, oglądając się za siebie, szukając ratunku.
Lecz Ty nie wypowiesz juz mego imienia, żadna istota nie dostrzeże gasnącej prośby o miłości potężne skrzydła,
czy naprawdę życie jest pisuarem pełnym nieudanych historii, a myśmy na nie zasłużyli?
Nie odezwie się posłaniec szczęścia, klucznik wyrzucił klucz do rzeki umarłych próśb,
dlaczego tak jest?Że żyjemy w bólach, błagając, dostajemy nic, tylko czerń i ból.
Wznoszę poranione słowem dłonie, poranioną miłości tęsknotą głowę ku górze,
jeśli jesteś tam, daj mi życie na kredyt, nie pozwól duszy mej z nienawiścią na ustach, w torturze umrzeć.

Kocham Cię. A Ty,niewiadoma istoto,gdzie jesteś?Gdzie jest ma miłość? Antybiotyki.

autor

rebel

Napisany: 2007-03-20 Dodano: 2007-03-20 14:57:08

Ten wiersz przeczytano 572 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie