S...

Ten brak, tak dogłębnie rani...
Aż pali...
Smutek rozdziera serce...
Każdą, cząstką najmniejszą, włada
I poddaje próbie!

Nie byłam gotowa
I nie jestem.
Raz jeszcze...

Widok, wywołuję burzę
Radość i ból naprzemiennie panuje
Oczy się śmieją
Serce promienieje
Lecz zanim poczuje
Znowu, to on panuje!

Tak ciągle bywa
Że, upragnione marzenie mija
Codzienność, je przytłacza
I zabija...

Tylko czas, może być wybawieniem
Czekam więc z utęsknieniem...

autor

Madziuchna__25

Napisany: 2009-07-04 Dodano: 2009-04-07 21:50:01

Ten wiersz przeczytano 686 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Monolog Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie