Samotna Zima (Vivaldi)

Samotna Zima
chłodna od wron
mroźna od skrzypu poranków
perlistym płaszczem owiała dłoń
rozgrzaną od westchnień kochanków.

Szukała nocy
swojej przyjaciółki
gdzieś pośród leśnych ostrzy
znalazła strzępy
szarpanego wnętrza
z poświatą księżycowych nozdrzy.

Perlistym płaszczem przykryła oczy
sypnęła strugą lodową
scalając resztki
zmierzwionego piękna
czerni w pasma blado-kobaltowe.

Zastygł proces niszczenia
skostniały zimy łzami
wrócił nagi odblask nocy
niesiony tylko mrozami, szronami...
godziny nowej przemiany
przywitał skowyt puszczy
zajaśniał grot nowej mocy
zimy i przyjaciółki czeluści.

Niesione echem północy
w wichrach szalonych zamieci
"noc mroźna"- szeptały w domu dzieci
a zima powrotu jej rada
smagnęła biczyskiem koniska
niech ziemia się srebrzy
radością sylwestra
bez kłucia łez...

dla Reni Kohut

autor

Krystyna Maria Grynia

Napisany: 2007-12-27 Dodano: 2007-12-27 14:54:20

Ten wiersz przeczytano 795 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie