Samotna,zagubiona dziewczynka...
Jestem sama…W wielkim świecie.
Błądzę jak zagubione dziecko,
po uliczkach życia.
Nie mogę znaleźć właściwej ścieżki.
Nie wiem gdzie i po co iść.
Wszyscy „przyjaciele” mnie
opuścili.
Odwrócili się gdy bardzo ich
potrzebowałam.
Po części mnie zniszczyli.
I choć dotknęłam dna smutku,
wypłynęłam na powierzchnię…
Wszyscy odeszli i została tylko
Samotna, smutna dziewczynka….
autor
sweet amore3ek
Dodano: 2007-06-15 14:14:57
Ten wiersz przeczytano 688 razy
Oddanych głosów: 3
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (1)
myślę, że większość ludzi w swoim zyciu przechodzi
taki etap, kiedy czują sią samotni, gdy są
opuszczeni... w swoim wierszu opisujesz ten właśnie
odcinek drogi twojego życia. ale wiedz, ze trzeba go
przejść, trzeba iśc dalej, bo, kto wie, może za rogiem
świeci słońce?? :))