Samotnik
Jestem typem samotnika
Który sam ze swoimi
Problemami się boryka
Zamknięta na realny świat
W wirtualnym mieszkam
Od paru lat
Siedzę w pustym pokoju
W moim azylu spokoju
Zaprzyjaźniłam się z samotnością
Odwzajemniła mi ? miłością
Prowadzę monolog z ścianami
Popijać wino ze swoimi łzami
Komentarze (6)
Bardzo fajny wiersz. Może to dziwne, ale moim zdaniem
każdy człowiek sam wie, jakimi sposobami się leczyć na
swoje bóle. Czasem warto usiąść, pomyśleć, popłakać,
porozmawiać ze samym sobą i dopiero otworzyć drzwi na
coś nowego. Pozdrawiam serdecznie:)
Izabelko - wyjdź do ludzi troszkę:) Zapraszam na kawkę
z bitą śmietanką:) Nie płacz kochanie, wiatr łzy
wysuszy, uśmiech niech wzruszy...
Komputer- oknem na świat- być może...-jednak radzę
poszperać w wyborze. Fajny wiersz,ciekawy w treści.
Pozdrawiam serdecznie.
Smutny , samotność odwzajemniona miłością, czyją ?
Radzę, do ludzi kobieto, do ludzi.Pozdrawiam
serdecznie.
To samotność z wyboru czy jakaś siła wyższa? Na
wszystko znajdziemy rozwiązanie. Pozdrawiam
Napój towarzyski, wino, pije się z kimś, dziewczyno!
Samotność i melancholija- to nic dobrego...
A zycie mija.