Samotność

Jak ona rani człowieka...
Człowiek ten ciągle na kogoś czeka,
a czas ucieka...
Widzi ją, kiedy się budzi i kiedy zasypia...
Przez nią jest bardzo trudno oddychać...
Niczym dwutlenek węgla w ciało wnika...
Z czasem osłabia,
do głupich czynów nakłania,
przeznaczeniem twarz zasłania...
Nadzieja niknie gdzieś we mgle,
gdy wstaje kolejny stracony dzień...
Bezustannie ujawnia się...
Najgorsze jest to, że"nie powie"kiedy odejdzie
Czy już na zawsze z nieszczęśliwcem będzie...
Ja ją wypędzę!..

autor

Blue dress

Dodano: 2006-12-30 14:49:11

Ten wiersz przeczytano 451 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie