Samotność

Samotność mi sprzyja, jest po mojej stronie
Zawsze i niezmiennie na mnie czeka
Obojętnie za kim tęsknie gonię,
Ona zawsze z odejściem zwleka

Boję się zostawić w kimś cząstkę siebie
Mgła nieświadomie miesza mi zmysły
Owija sobą, łączy mnie z niebem
W morzu dymu marzenia prysły...

Zawstydzony liść opadł bezwładnie
Pewnie widział mój samotny spacer
Muszę go chyba poznać dokładniej,
Schować do kieszeni, zanim i jego stracę

Czy to aż takie ważne, jak robi się konfitury?
Lub jak ma na imię jakiś śmieszny kwiatek?
Gdzie tak naprawdę suną chmury?
Po niebie? Po ziemi? Czy wsiąkają w piasek?

Nie mogę zapomnieć o rozmowach,
W których padły te na pozór błahe pytanie
Samotność osadza mnie w swych okowach
Bezbrzeżny smutek znów szalem ogarnia...

autor

Kasia

Dodano: 2004-11-27 16:23:07

Ten wiersz przeczytano 418 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie