Samotność

Las przestrasza gęstwiną i ciemnym oblicza przyrodą;
Wiatr wieje, a powietrza szum nie łamie konarów;
Zmierzch nie trwoży listowia pospołu;
Drzewo z drzewem żyje związane wzajemną traktatu ugodą:
"Ty pomożesz mi, a ja obronię ciebie ciałem mych listów.
Nie sami, lecz razem staniem się garścią popiołu!"

Samotna sosna i dąb tuż za borem, cóż... siebie mają;
Jedno kryje drugie zimową porą,
Drugie broni pierwsze przed słonecznym upału żarem letnim.
Razem! wśród burz i huraganów na smykach liści grają!
Razem! z jednej grudy gleby żywność biorą!
"Razem! wszystko nawzajem sobie czynim!"

Brzoza samotnie na ugorze do ziemi przylgnęła;
Czy czas letni, czy zimowy nudzi się ze sobą;
Opuszczone i płaczące trzyma witki smukłe.
Sama! śród traw żałośnie do murawy się wygięła!
Sama! podczas burz i deszczu wybrania się przed zgubą!
"Sama! bez nikogo szanse na przeżycie mam nikłe!"

autor

--Patryk--

Napisany: 2008-02-07 Dodano: 2008-05-27 21:55:38

Ten wiersz przeczytano 411 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie