Samotność

Znowu jak palec siedzę całkiem sam
Dźwięki muzyki wpadają jednym i wylatują drugim uchem.
I jak tu żyć pełnią życia?
Jak myśleć optymistycznie patrząc na świat z ukrycia?
Może wyjść na światło?
Może pokazać się światu?
Tylko, po co znowu ktoś perfidnie splunie mi w twarz.
Powie odejdź ty tu nie pasujesz.
I znów jak pies, który dostał kijem przez grzbiet odejdę ze spuszczoną głową.
Siądę w kącie wyjmę kartkę i długopis,
Znowu łza spłynie rozmiękczając papier i wyleje na kartkę milion zbędnych dla reszty słów.
Ale to moje słowa, moja nadzieja i moja miłość.
I nie pozwolę nikomu patrzeć na nie pogardliwym wzrokiem.
Niech sam usiądzie niech napisze, co czuje i spokojnie zaśnie.
Zaśnie w niespokojnym mroku ludzkich odrażających spojrzeń.
I tym sposobem kończę kolejny bezsensowny wywód, bo przecież, kogo to interesuje?
Kto zechce odczytać zawartość rozmiękłej od łez kartki papieru?
Kto przeczyta i powie mam tak jak on - przecież nie ma dwóch takich samych ludzi.
A jednak odchodzę w swą prywatną ciemność z nadzieją,
Z nadzieją na lepsze jutro, z nadzieją, że kogoś o ciepłym sercu poruszą słowa tak proste i tak piękne.
I będę tak odchodził, co dnia coraz bardziej zmęczony życiem i samotnością, która już na zawsze ze mną zostanie.
A na końcu zobaczę dół wykopany w ziemi, z dębowym pudłem i będę wiedział, że odchodzę w spokoju zostawiając po sobie tą samą pustkę, która towarzyszyła mi przez całe żałosne życie.
To jest właśnie moja samotność moja i nikogo więcej, więc dajcie mi w spokoju kontynuować nędzny żywot niezrozumianego.

Jakub Lewandowski Płock 23.01.2006

autor

art=sic

Napisany: 2006-01-23 Dodano: 2006-11-25 08:35:59

Ten wiersz przeczytano 797 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Nienumeryczny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie