Samotność jej przyjaciółką...

Siedzi jak co dzień na wielkim oknie.
Patrzy w dal, jest burza jednak ona nie moknie.
Samotność jej przyjaciółką a cierpienie bratem.
Siedzi i myśli czy starczy jej sił by zmierzyć się ze światem.

Dla świata nie ważna , dla bliskich jest powietrzem.
Więc siedzi samotnie z pękniętym sercem.
Ludzie patrzą na nią z litością i nie robią nic.
Ona przestała walczyć, pogodziła się z tym.

Cierpi każdego dnia
i choć stara się to ukryć,
to wiem o tym ja.
Ale jej nie pomogę i nie dodam jej sił.
Bo każdy z nas codziennie zmaga się z bólem swym.

Lecz my na przekór losu i na przekór naszym wrogą,
idziemy z godnością, z podniesioną głową.
Ona siedzi na oknie i ociera łzy
Nikt jej nie pomoże, nikt, nawet ty.

Zabiegani, zapatrzeni nie wiadomo gdzie, jej rodzice,
nie interesowali się nią.
Dla nich dalej jest jak mała dziewczynka.
Jednak ona nie dorasta, ona powoli zanika.

Zrozumieją to dopiero wtedy,
gdy ona w desperackim kroku
odbierze sobie swoje marne życie,
I nie doczeka kolejnego roku.

* Wiersz ten z początku wyglądał całkiem inaczej, był lepszy. Niesty mi się kasował i starałam sie go odtworzyć ale to nie to samo. Jednak jego główny temat się nie zmienił....

autor

Evelyn_1705

Napisany: 2006-11-27 Dodano: 2006-11-27 22:02:45

Ten wiersz przeczytano 410 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie