Samotność i morze.

Złociste słońce tonęło w morzu, które szumiało łagodnie, fale lśniły jak cekiny. Mleczno popielate chmury, poprzecinane były różowymi i pomarańczowymi pasmami o rozmaitych odcieniach. Kiedy szła brzegiem plaży, woda lizała jej stopy mokrym jęzorem. Gdy weszła między skały, trzy białe ptaki poderwały się w powietrzu i wzleciały wysoko pod niebo, zostawiając na falach resztki wodorostów, które wcześniej skubały. W oddali widniała niewielka pieczara, ciemna i tajemnicza. Weszła zaciekawiona. W środku pachniało wilgocią, a ściany pokrywała pleśń koloru szpinaku. Na zewnątrz jaskini słońce powoli gasło, kłębiły się ciemne chmury, ciemne morze migotało. Samotna, utkwiła wzrok w falach. Zahipnotyzowana rytmicznym kołysaniem ciemnozielonych mas wody , czuła się jak skała pośrodku morza, w którą fale uderzają coraz mocniej i mocniej, aż w końcu nic z niej nie zostaje. Twarz miała nieruchomą, tylko po jednym policzku spływała powoli błyszcząca łza, zostawiając wilgotny ślad. Nawet huk fal bijących o brzeg, nie był w stanie zagłuszyć jej bólu.
„Jeśli człowiek płacze na pustkowiu i nikt go nie słyszy, to czy robi to na głos ?”
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2013-08-09 Dodano: 2013-08-24 08:45:04

Ten wiersz przeczytano 1287 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie