SAMOTNOŚĆ W SIECI

Pewien pan z Krakowa rodem, znany tam w technicznym świecie
Bardzo nudził się wieczorem surfując po internecie.
Czy przeznaczeń wiatry wiały, czy to chochlik był serwera,
Że inżynier tak „niechcący” wpadł do mego komputera.

Przepędzałam właśnie nudę czując jak puls rytm wybija.
Pomyślałam sobie- sprawdzę kto się do mnie tak dobija?
Pewnie to myśliwy jakiś, prozą życia przemęczony
Z małą myszka w prawej ręce ucieka od swojej żony.

Mysz go z domu wyprowadza w wirtualne dzikie knieje,
Potem w strzelbę się zamienia, pan zaś w skóry przyodzieje.
Wpierw przedziera się przez listę gadu-gadu kontaktową,
Łowczy instynkt swój wysila, by zwierzynę zwietrzyć płową.

Właśnie wybrał mój numerek, bo się słonko żółto świeci.
Sprawdza, czy ofiara biedna zbyt szybko mu nie odleci.
Już pojawił się w okienku, z gracją schylił kapelusza.
Dumnie rozpiął pawi ogon i na podbój śmiało rusza.


„Blondyneczki” ci potrzeba? -uśmiech mi rozjaśnił lica.
Widać urok nowych przygód bardzo mocno cię zachwyca.
Rozbawiona sytuacją, co się sama w ręce pchała
Powiedziałam sobie cicho- Będę „blondyneczkę” grała.

Zaprowadzę cię do raju. Z objęć wzniosę, aż do nieba,
Lecz za podróż tę myśliwcze sercem płacić będzie trzeba.
Chcesz mi ciało sprzedać swoje, intelektem zauroczyć?
Lecz ja jestem Cyganichą, która nie da się zaskoczyć.

Ja wiem dobrze co w mężczyźnie jest bezcenne a co plewą.
Choć Barbarą zwą mnie wszyscy, nadal przecież jestem Ewą.
Wprawdzie z diabłem mam kontakty, zguby tobie nie szykuję.
Ja ten diament co masz w piersi tylko troszkę oszlifuję.

A gdy stanie się brylantem i kolorów tęczą błyśnie
Oprawiony w szczere złoto na dekolcie mym zawiśnie.
Nic kobiety tak nie zdobi, żaden złoty kolczyk w uszku,
Jak gorące od tęsknoty męskie serce na łańcuszku.

Potem przytnę ci pazurki, pawi ogon zepnę spinką,
Byś do końca swego życia nie chciał bawić się „blondynką”.
Pożyczyłam od poety zwiewne szaty Świtezianki.
W taką zbroję przyodziana stanęłam w miłosne szranki.

I wabiłam go na necie listem, wierszem, pięknym słowem,
Aż dla swojej Świtezianki do reszty utracił głowę.
Rozhuśtana krew biedaka w uczuć pchała go głębiny.
W nocy także wzdychał cicho do wyśnionej swej „blondyny”.

A ja siedząc na księżycu habanerę mu nuciłam
I w snach co na rzęsach drżały każdej nocy uwodziłam.
Rok trwał romans rozogniony, taniec serc na łączach sieci
A co po nim pozostało do dziś na mej szyi świeci.

Pan, jak to z panami bywa ,chciał mnie mieć w realnym świecie.
Nie starczała mu do szczęścia rusałka na Internecie.
Gdy w rozpaczy mi wymawiał, że go dręczę ponad miarę,
W wierszu, co przepłynął netem, tak mu wyłuszczyłam sprawę:

Miły Ryśku – marzycielu
Zagubiony gdzieś w oddali.
Nie miej takiej smutnej miny
I niech serce się nie żali,
Że ta z drugiej strony sieci
Na spotkanie nie przyleci.
Dzieli nas tysiące bajtów,
Spraw rozlicznych, co nie miara.
Każdy w swoim świecie żyje,
Więc zostaje tylko wiara,
Że w odległej gdzieś przyszłości
U podnóża góry marzeń
Nasze dusze się spotkają
Łaknąc ciepła, snów i wrażeń.
Że niewdzięczność Ci przynoszę,
Nie miej do mnie o to złości,
Bo ja jestem zjawą tylko
Bez oblicza, krwi i kości.

autor

Barbara Ponikarczyk

Dodano: 2007-12-09 13:24:21

Ten wiersz przeczytano 1270 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie