Samotność w tłumie

Gdy spojrzysz na mijający czs, tak z boku, zobaczysz w każdym z nas samotności drogę, wielki dar co dla wielu niesie przestrogę.

Ja bardzo lubię się śmiać, dowcipów słuchać
Nowych, cenię też stare, miłe dla ucha.
Sam tworzę nowe śmiejąc się ze swych przywar,
Lubię się bawić tam gdzie wesoło i gwar.

Lubię? Raczej lubiłem. Teraz zmieniłem
Tłum na samotność. W ciszy się zagubiłem.
I chociaż ciągle gwarno w około, myśli
Daleko płyną, sen na jawie się przyśni.

Samotny wśród ludzi pędzących we wrzawie,
Samotny wśród bliskich gwarzących na trawie.
Wszyscy dokądś pędzą, problemy wciąż mają,
Bo praca, bo kasa, z czasem się ścigają.

Dzieci przeszkadzają, samochody wolne,
I pędzą i pędzą jak kukły bezwolne.
Co piękne - zadepczą, co tkliwe - nie czują,
Przeszkody rozbiją, poezji się wstydzą?

Zostałem samotny z pieskiem i wierszami
Z zapachem i wiatrem pląsamy czasami.
Lecz w duszy, choć słonko etiudy wygrywa,
To smutno jest jakoś i tak tęskno bywa.

Dla tych co komouter pokładowy wykorzystują także do obserwacji Ha, ha...

autor

stary

Napisany: 2006-07-20 Dodano: 2006-07-28 10:18:14

Ten wiersz przeczytano 492 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie