Samotność za kłamstwo! To o...

Biegłam sobie przez ciemny las
Chcąc na mus dogonić czas
Myślałam, że kłamstwo nie jest grzechem
Więc mijałam drzewa z uśmiechem

Lecz ma dusza pokory wymaga
Przyjaciółka o szczerość błaga
W mej głowie przez chwile myśli przytomne
Lecz zaraz o nich zapomnę

Wciąż szukam odpowiedniego sposobu
By z grzechem nie położyć się do grobu
Tylko Viktor mnie uratuje
W konfesjonale pokutę szykuję

Pokuta ta sroga bardzo będzie
Obowiązywać zawsze i wszędzie
Za to że tak lubię kłamać
Musze obiecać i przysięgi nie złamać

Że pójdę do zakonu i oddam się pracy
Nie kłamstwo opuścić mnie raczy
Całe życie bez męża, bez dzieci
Niech słońce całe wieki mej samotności świeci!

autor

Kika

Napisany: 2006-10-24 Dodano: 2006-10-23 19:26:08

Ten wiersz przeczytano 593 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie