Bajka

Dawno, dawno temu, za ośmioma górami, za ośmioma lasami...

Bóg ludzi dwoje młodych
złączył uczuciami.

Matka Ziemia młode pędy
złączyła gałązkami.

Śliczniutki był chłopiec
i piękna niewiasta.
Ona była ze wsi,
a on bogacz z miasta.

Dorodne były drzewka,
dąb mocny, brzózka wzniosła,
on rósł przy niej wielki,
ona przy nim rosła.

Musieli uciec z tamtąd,
przed ludźmi przeciwnymi
ich pięknej miłości.
Wtenczas szła za nimi.

Nim ku światłu wzrosły,
by słyszeć fanfary,
musiały przebić mocne,
odwieczne konary.

Aż w końcu zwyciężyli
i pięknieli obok siebie.
Ona stała się jak anioł.
on- jak anioł w niebie.

I w końcu zwyciężyły,
ujrzały Słońce w chmurach.
Ona sosna strzelista,
a on dąb jak góra.

Jak dziewczyna umarła,
chłopak znalazł inną.
Jak uwiędła brzoza,
dąb z rozpaczy zginął.

autor

morgoth

Napisany: 2006-02-05 Dodano: 2006-02-10 21:52:37

Ten wiersz przeczytano 438 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie