Samotności cz. II

A jednak lubię samotność
Bo jest tylko moja własna
Bo to ona daje mi wolność
Gdy przestrzeń staje się ciasna

Mam ją na każde skinienie
Nie muszę jej długo zapraszać
A jej tak kojące milczenie
Drżenie serca rozprasza

Tak dawno ją oswoiłam
Że stale jej szukam gdzieś blisko
I dawno jej pozwoliłam
Przeniknąć w mym życiu przez wszystko

Całuje mnie na dobranoc
I rano budzi swą ciszą
A cisza ma w sobie moc
I tylko nieliczni ją słyszą

I bywa że za nią biegnę
Bo brak mi jest jej spokoju
I mimo że czasem ją przeklnę
Sama jestem jej pokroju

Bo nie jestem stworzona dla ludzi
Wykreował mnie samotności świat
I choć człowiek za człowiekiem się trudzi
Nie będę z nikim liczyć swych lat

autor

Natiii

Dodano: 2007-11-14 21:46:34

Ten wiersz przeczytano 727 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie