Samotny ptak

Spotkałem siebie samego
W bezsensownym snie
Dookoła okrązonego
Jaskrawym dniem
Na tej łące
Ptaki fruwają same
Po niebiosach...
Nieswiadome tego ze zyją w rozłące
Lecą przed siebie na pamięć
Tam gdzie błyszczy długa srębrna kosa

Każdego dnia ptak traci
Element swego upierzenia
Które spadając na ziemię
Niczym nasiono- ktoś je zasadzi
Wyrośnie roślina nie wrażliwa na cierpienia
Tak jak jasnośc nie wrazliwa jest na cienie

Lecz nadejdzie czas kiedy
Ptak przestanie lecieć
Spadnie na ziemie ,i nic go nie uniesie
Ostatnie chwile - szczęsliwe lecz obliczu biedy
Cieżko było przelatywać nad tym swiatem
Nie mozna wszystiego wiedzieć
Kiedy niepokonana moc plagi na nas przyniesie
Przyniosło nam tą niepożądaną stratę.

autor

TRUEposh

Napisany: 2004-04-07 Dodano: 2004-05-26 16:07:52

Ten wiersz przeczytano 561 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie