Sara - rozdział III i IV

Pozdrawiam Wszystkich serdecznie jak również pięknie dziękuję, za miłe komentarze:)

Kochani - Co prawda postanowiłam już nie dodawać następnych rozdziałów (część z Was uznała, że drugi rozdział kończy to opowiadanie - choć nie wiem, skąd takie przypuszczenie), ale jest też spora grupa, Która wręcz czeka na ciąg dalszy. To opowiadanie napisałam dwa lata temu, a składa się dokładnie z dwudziestu rozdziałów. Tak przy okazji - przepraszam, że mój tekst nie zawiera dialogów, ale jak na razie nie bardzo mi to wychodzi. Tym razem, zamieściłam dwa rozdziały za jednym zamachem (z uwagi na niedosyt).


Rozdział III

Kiedy dziewczyna ocknęła się z emocji, które niemalże zawładnęły jej całe ciało i duszę, przywitała się serdecznie i cichutko łkając podążyła do pobliskiej studni, aby napić się wody i zwilżyć po podróży nieświeżą już twarz. Było późne popołudnie, a słońce wciąż jeszcze świeciło pięknym blaskiem zza śnieżnobiałego obłoczka, przesuwającego się po jasnobłękitnym niebie. Sara szczęśliwa wręcz cała w euforii, zastanawiała się nad tym, co ją tu czeka – miała nadzieję, że tylko same dobre rzeczy. Gdy tak stała pogrążona w myślach z ociekającą po policzkach wodą, matka Sebastiana podeszła do niej i z cudownym uśmiechem na twarzy, zaprosiła do domu. Dziewczyna odpowiedziała również uśmiechem i podążyła za przyszłą teściową. Sebastian wraz z ojcem wnieśli bagaże i zniknęli za szklanymi drzwiami. Dom był piękny i duży a przy tym i gustownie urządzony, co bardzo przypadło Sarze do gustu. Czuła się wspaniale, a przede wszystkim bardzo bezpiecznie, czego już dawno nie doznała. Sebastian zaproponował odpoczynek w szykownym i wygodnym fotelu, a jego matka zaprosiła do późnego obiadu, który zaraz miała podać. W miłej atmosferze zasiedli do posiłku, który dla dziewczyny był wręcz królewski – ostatnio, raczej przymierała głodem. Jedząc same pyszności, ukradkiem łykała łzy, które same spływały po policzkach, ale które były oznaką niepojętego szczęścia, jakie spotkało biedną i pokrzywdzoną przez los dziewczynę. Nie mogła uwierzyć w to, co jej się przydarzyło. Jadła szybko i zachłannie, co wszyscy zauważyli i każdy z nich wyciągnął ten sam wniosek. Bardzo było im żal tej sympatycznej, choć nie do końca pięknej dziewczyny, ale na pewno miłej. Sebastian przyglądał się jej z wielką uwagą i czuł, że powoli zakochuje się w niej a i ona już czuła to samo. Mijały dni i tygodnie, a przyszli państwo młodzi żyli w zgodzie i w miłości, co dla Sary było wielkim szczęściem - nigdy nie zaznała, czegoś tak pięknego. Po raz pierwszy w życiu miała prawdziwy dom, poczucie bezpieczeństwa i kogoś, na kim mogła polegać.


Rozdział IV

Minęło pół roku jak Sara zamieszkała u swojego chłopaka i jego cudownych rodziców. Zbliżał się termin ślubu i wesela. Przygotowania do tejże uroczystości były już zapięte na ostatni guzik, a przyszli państwo młodzi zakochani i bardzo szczęśliwi. Od przysłowiowego „Tak”, dzieliło ich zaledwie kilka dni. Ponieważ Sebastian miał liczną rodzinę z przewagą osób starszych, uzgodnili z ojcem że po większość z nich pojadą osobiście i przywiozą na miejsce. Pożyczyli od sąsiadów duży samochód (coś w rodzaju minibusa) i nazajutrz wczesnym rankiem wyruszyli w drogę. W domu została tylko Sara, jej przyszła teściowa i paru gości, którzy już przybyli na wesele. Był piątek przed południem, słonko pięknie świeciło i nic nie zwiastowało, że pogoda może ulec pogorszeniu. Wszyscy zgromadzeni byli radośni, atmosfera ciepła i rodzinna, tylko Sara odczuwała pewien niepokój, sama nie wiedząc dlaczego. Ponieważ czas nieubłaganie szybko mijał a ślub miał się odbyć nazajutrz, dziewczyna pomagała w ostatnich już przygotowaniach. Ze względu na to, iż dom był bardzo duży uzgodnili, że wesele odbędzie się w jego pięknym wnętrzu, a konkretnie w okazałym salonie. Sara czuła się wspaniale ale i trochę nieswojo, ponieważ na przyjęciu dla niej tak ważnym, nie miało być nikogo z jej rodziny. Rodzice już dawno umarli a z siostrą, która była jej jedyną krewną nie miała kontaktu. Zbliżał się wieczór a zarazem czas powrotu przyszłego teścia i narzeczonego, wraz z zaproszonymi gośćmi. Sara korzystając z wolnej chwili a także z sytuacji że Sebastian jeszcze nie dojechał, postanowiła ostatni raz przed ceremonią, zmierzyć ślubną suknię. Gdy tak stała przed lustrem, przyglądając się sobie w tej prześlicznej kreacji, usłyszała pisk opon - właśnie nadjechał minibus. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że Sebastian chcąc zrobić jej niespodziankę, przywiózł jeszcze kogoś, kogo zupełnie nie spodziewała się. Tak szybko wpadli do pokoju, że dziewczyna nie zdążyła zdjąć ślubnej sukienki. Kiedy otworzyły się drzwi, Sara ujrzała swoją młodszą siostrę, którą ledwo poznała – bardzo dawno nie widziały się. Nie wiedziała biedna, jak ma się zachować. Zaskoczyli ją w sukience, której pan młody przed ślubem oglądać nie powinien. Zastanawiał ją też fakt, skąd Sebastian wiedział gdzie ma szukać owej siostry. Niby cieszyła się, ale zaskoczenie a wręcz przerażenie, wzięło górę. Dotąd czuła się tak dobrze i tak bezpiecznie, ale od tej chwili wszystko budziło jej niepokój. Zdenerwowana podeszła do siostry aby się przywitać, ale ta nie była dla niej miła. Speszona tą sytuacją, podeszła do Sebastiana i pocałowała go w policzek, a następnie przeprosiła za sukienkę. Narzeczony uśmiechnął się i również pocałował ją, mówiąc przy tym coś do ucha. To coś, choć powiedział szeptem, zabrzmiało jak – kocham cię. Ponieważ była już późna godzina, gospodarze rozlokowali przyjezdnych gości i wszyscy udali się na spoczynek. Sara nie zmrużyła oka. Całą noc rozmyślała nad tym, skąd jej narzeczony wiedział gdzie szukać siostry. Tak na dobrą sprawę, nawet ona sama nie miała pojęcia, gdzie siostra ostatnio przebywała. Nie dawało jej to spokoju. Przewracała się z boku na bok i modliła o rychły świt. Gdy tak leżała bez ruchu, usłyszała nagle kroki które wiodły w głąb przedpokoju. Zaniepokojona wstała i zajrzała cichutko przez maleńką szczelinę, w uchylonych nieco drzwiach. Było tam dość ciemno, ale słychać było szepty. Okazało się, że to rodzice Sebastiana już wstali i zaczęli pomału znosić stoły i krzesła do salonu. Była godzina piąta rano.

autor

Isia05

Napisany: 2014-11-16 Dodano: 2016-07-20 01:09:45

Ten wiersz przeczytano 1064 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie