Sara - rozdział VII i VIII

Pozdrawiam Was kochani i życzę, miłego i pogodnego reszty dnia. Dziękuję też, za sympatyczne komentarze. Zamieściłam dwa następne rozdziały, do których serdecznie zapraszam:)


Rozdział VII

Sara już drugi raz, znalazła się w szpitalu w tak krótkim czasie - tym razem, na kardiologii. Minął już trzeci dzień, a jej stan zdrowia nadal ciężki, aczkolwiek rokujący poprawę. Dziewczyna wciąż czeka na ukochanego, ale ten niestety nie pojawia się. Odwiedzają ją natomiast jego rodzice - przynoszą jakieś smakołyki, są mili i opiekuńczy, ale żaden z nich nawet nie wspomni o synu, a jej mężu. Odwiedził ją też jeden z weselnych gości - kuzyn męża i to on opowiedział coś niecoś o Sebastianie. Był przy tym bardzo delikatny i powściągliwy, ale Sara dzięki swojej inteligencji, potrafiła czytać między wierszami. Zrozumiała przede wszystkim to, że nie może liczyć na mężowskie odwiedziny. Podobno zniknął tamtego pamiętnego dnia i to wraz z jej siostrą i ślad po nich zaginął. Było jej tak przykro, że serce które i tak już ledwo biło, miało pęknąć z żalu. Ciężkie czekały ją teraz dni nie mówiąc o nocach, które były jednym wielkim koszmarem. Nie mogła spać, a jak już na chwilę zasnęła, budziła się zlana potem i krzyczała z przerażenia. Potrzebowała spokoju, ciepła i opieki a przeżywała dramat, który męczył ją do granic wytrzymałości. Jej stan przedzawałowy potrzebował stabilizacji, ale niestety - własny mąż zafundował jej upokorzenie i zamartwianie się do bólu. Całymi dniami o nim myślała i tęskniła, ale na tym się kończyło. Mijały dni i tygodnie a stan zdrowia nie ulegał polepszeniu, a i depresja której się nabawiła, nie sprzyjała choremu sercu. Czas płynął, a sytuacja w jakiej się znalazła, nie zmieniała się. Nie miała też żadnej konkretnej wiadomości od męża, ani też czegokolwiek, co bezpośrednio by go dotyczyło. Była sobota ósma rano - słoneczko pięknie świeciło, ptaszki śpiewały, a ze szpitalnego parku dochodziły jakieś dźwięki. Były tak głośne, że Sara która dopiero nad ranem zasnęła, otworzyła oczy i nasłuchiwała. Nie była pewna ale zdawało jej się, że słyszy muzykę a nawet śpiew. Początkowo myślała że umarła i jest wśród aniołów, ale okazało się że był to realny koncert, który tak cudownie brzmiał, że dziewczynę przeszyły dreszcze. Wstała z łóżka, doszła do okna i spojrzała w dół - to co zobaczyła, było dla niej pewnego rodzaju szokiem. Stał tam kuzyn męża z gitarą na której pięknie grał, śpiewając przy tym cudowną pieśń . W tym momencie zdała sobie sprawę z tego, że właśnie mija miesięczna rocznica ślubu. Sławek (bo tak miał na imię kuzyn męża), przyszedł tutaj aby rozweselić chorą żonę kuzyna i wygląda na to, że mu się udało. Sarze bardzo spodobał się jego występ a i miło jej się zrobiło na sercu, że jednak ktoś o niej pamiętał. Przykre zaś było to, że nie był to Sebastian, którego chciałaby zobaczyć choć przez moment i wtulić się w jego ramiona. Jeszcze teraz nie była niczego świadoma, ale gdy po tygodniu wyszła ze szpitala, dowiedziała się że jej mąż a także i siostra, nie żyją.


Rozdział VIII

Sara nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Ledwo wyszła z poważnej choroby serca, a znów źle się czuła - przede wszystkim, miała straszną migrenę. To że została wdową, to chyba jakiś absurd z którym nie mogła się pogodzić. Jej teściowie również nie panowali nad sytuacją, jaka miała miejsce. Cała ich trójka dostała pisemne zawiadomienie z policji, w celu identyfikacji zwłok. Kiedy już tam dotarli, usłyszeli dziwną historię a następnie pokazano im ciała – nie mieli wątpliwości, że to oni. Sara z ledwością to zniosła, ale nie zemdlała tak jak wszyscy przewidywali, a nawet starała się wspierać teściów, po stracie ich syna. Oni ledwo trzymali się na nogach - zwłaszcza matka, która potrzebowała psychicznego wsparcia. Pierwszej pomocy udzielił im policyjny psycholog, który dał coś na uspokojenie, a następnie długo z nimi rozmawiał. Ta koszmarna historia była niejasna do tego stopnia, że wciąż nie do końca było wiadomo, w jaki sposób zginęli. Minęło pół roku. Sara wciąż nie mogła dojść do siebie, ani też pogodzić się z faktem, że znowu została sama. Co prawda miała oparcie w teściach i w Sławku, ale to jednak nie to samo. Było jej bardzo trudno przyzwyczaić się do nowej rzeczywistości, ale cóż mogła na to poradzić. Starała się normalnie żyć, ale wszystko w domu przypominało męża, co stawało się już nie do zniesienia. Postanowiła że wyjedzie w swoje rodzinne strony, choć nikogo tam nie miała. Była bardzo samotna, przybita i zrozpaczona, ale musiała jakoś odreagować – taką możliwość, widziała tylko poza domem. Spakowała się i poprosiła teściów, aby odwieźli ją na dworzec. Dołączył też do nich Sławek, który osobiście chciał się z nią pożegnać. Kiedy dotarli na peron, pociąg już stał. Ucałowała wszystkich z wielką czułością i wsiadła do pierwszego z brzegu wagonu. Staruszkowie postanowili nie czekać na odjazd pociągu, natomiast Sławek i owszem. Kiedy zostali już zupełnie sami - chłopak wyznał, że ją kocha. Sarze aż serce podeszło do gardła z wrażenia, niemniej było jej bardzo miło. Niestety, ona raczej nie mogła zrewanżować się tym samym, a jedyne co do niego czuła, to sympatia i szacunek - bardzo go lubiła ale nie kochała. Obiecała że jak tylko zatęskni, odwiedzi go. Sławek chciał jeszcze coś powiedzieć, ale w tym samym momencie pociąg ruszył. Pomachała mu ręką na pożegnanie i uśmiechnęła się, co chłopak oczywiście odwzajemnił. Stał tam tak długo, aż pociąg zniknął w oddali. Biedna i znowu bardzo samotna, myślała na tym co ją spotkało. Jedyną pociechą w tej sytuacji była miłość, którą darzył ją Sławek. Cały czas o nim myślała, aż w pewnym momencie zdała sobie sprawę z tego, że tęskni za nim i że bardzo jej go brakuje. Poczuła też tak zwane motyle w brzuchu i była już pewna, że również go kocha. Myśląc o tym spojrzała w niebo i podziękowała Bogu, że obdarzył ją następną miłością, która w jakimś stopniu przyniosła ukojenie. Minęły cztery miesiące, a jej uczucie do Sławka było coraz silniejsze. Pisali do siebie i telefonowali, ale było to jednak za mało. Sławek zaprosił ją na zbliżające się Święta Bożego Narodzenia i obiecał, że po nią przyjedzie.

autor

Isia05

Napisany: 2014-11-16 Dodano: 2016-07-22 12:18:08

Ten wiersz przeczytano 597 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie