Satyra cmentarna

Dedykuję kamieniarzom z małej śląskiej miejscowości którzy byli mi inspiracją, a historie takie jak opisana poniżej nie były rzadkością.

Chociaż ledwie zaświtało
W środowisku kamieniarzy
Dzień zaczyna się od wódki
By zmyć odium do cmentarzy

Za szklaneczką idzie druga
Żeby w pracy nie być wiotkim
I móc stawiać pewną ręką
Z granitowych płyt nagrobki

W końcu ruszył starym Żukiem
Zastęp dziarskich kamieniarzy
Ku uciesze wdów i sierot
Nieboszczyków i grabarzy

A że dystans był ogromny
Dobre cztery kilometry
Reszta wódki znikła w gardłach
Pośród przekleństw i inwektyw

Przyjechali jak ten Cezar
Zobaczyli, zwyciężyli
Jeden nawet puścił pawia
Burząc tym powagę chwili

Gruby majster siadł pod płotem
Aby piwem się ochłodzić
Niechaj płyty, taczkę, cement
Wyładują z Żuka młodzi

Już zaczęła się robota
-przynieś cement
-daj łopatę
-skocz po flaszkę
-przynieś piwo
-papieroska przypal bracie

Jakimś cudem w dwie godziny
Zbudowali zacny pomnik
Choć pijani, wciąż na nogach
Lecz w połowie nieprzytomni

Przyszła wdowa po Nowaku
Co mu pomnik postawiono
Z nią nobliwych starych dewot
Przydreptało spore grono

Gruby majster głos zabiera
Jaka trudna była sprawa
A że ciężko, że gorąco
Po napiwek dłoń nadstawia

Ale wdowa jak nie zblednie
Jak nie padnie niczym sosna
Pękła jak mydlana bańka
Ta cmentarna chwila wzniosła

Gdy ją w końcu ocucono
Wielka się podniosła trwoga
bo na płycie zamiast NOWAK
napis: TEKLA BURCZYNOGA

dla Euterpe

autor

corcerebrum

Napisany: 2014-05-26 Dodano: 2014-05-26 15:22:10

Ten wiersz przeczytano 1119 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Satyra Klimat Ironiczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie