Ścieżki zawiłe

Jakież te ścieżki zawiłe,
co to spadają jak liście,
w ciemnej poświacie dni,

tak cicho,
mgliście.

I jednym słowem zburzyć je można,
przypadkiem mnogim,
z uśmiechem wymownym,

choć lichym,
ubogim.

Chowając trwogę pod powiekami,
kłaniać się cnotliwie,
spojrzeniom wymyślonym,

nisko,
i uczciwie.


Nazajutrz, choćby to wczorajsze,
z uściskiem ponoć symetrycznym,
pożegnać czary,

stąpnięciem
krytycznym


można.

autor

Elibra

Dodano: 2009-03-14 18:25:00

Ten wiersz przeczytano 511 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie