Lecz trzeba walczyć, kapitanie!

I znów fizycznie zabolało,
przyćmiło gwiazdkę na chwilę,
kochliwej docelowości,
wypędziło posmak nietykalny,
z pozoru

lecz trzeba walczyć, walczyć,
kapitanie,
nie po to było nam iść,
by zginąć w obłąkanych
obłokach marzeń.

I znów zatarło szlaki,
poświatą rzuciło tylko ściśliwą,
w hektopaskalach wyrazić kazano,
uczucia co gryzą aureolą,
zrzędzącą

lecz trzeba walczyć, walczyć,
kapitanie,
nie po to było nam iść,
by utonąć w bluźnierczych
oznakach słabości.


I znów wierzgając milczało,
tchnienie nie ostatnie nie pierwsze,
żądliły marnotrawne objęcia,
pęków nieokrzesanych róż,
mizernych

lecz trzeba walczyć, walczyć,
kapitanie,
nie po to było nam iść,
by dać sobie urwać głowę
bezszelestnej myśli.

I znów wydęło usta skostniałe
porywcze namiętności przeklęło,
cichym szmerem,
co jak wskazówka zegara na około,
błądzi

lecz trzeba walczyć, walczyć,
kapitanie,
do ostatnich mętnych słów,
i nikczemnych pomruków
horyzontów blednących.

autor

Elibra

Napisany: 2009-06-12 Dodano: 2009-06-12 21:38:56

Ten wiersz przeczytano 535 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie