Sen

Chmury czarne, złowieszcze krakanie wrony
Nadchodzi ciemność, na trwogę biją dzwony
Pada wieść niczym grom
Rzeczpospolitej nadszedł zgon

We śnie widzę rozdarte szaty Rejtana
Jego okaleczone ciało co w progu Wysokiej Izby leży
Jest i król, król bez królestwa
Co niczym wystraszony zając gdzieś na wschód bieży

Wszędzie ludzie, oczy ich smutne pełne żalu
A lica obmywane łez strumieniem
I wszystko to takie szare
Nasączone bólem, rozpaczą, cierpieniem

Nie budzę się – sen wciąż trwa
Obrazy widzę inne, rodzi się otucha
I w sercu mała iskierka bucha
O wolność toczy się gra

Plac boju, wojenne okrzyki
Na sztorc postawione kosy
Okrutne przerażone głosy
Zamęt- wrzask dziki

Śmierć swe żniwo zbiera
Kosą niczym mieczem włada
Ludzkie losy poniewiera
Dobro ze złem gada

Niebo aż po horyzont broczące we krwi
A wiatr wierzb płaczących porusza konary
Wróg nas poniewiera i z nas drwi
Lecz naród tak wielki nigdy nie traci wiary

Po klęsce nowe wybucha powstanie
A żołnierz niczym zwierz w matni
Rwie się do gardła wroga
By wydać tam dech ostatni

Senne wizje, zjawy nocne
Przepływają jak filmowa klisza
Jak spłoszona polna mysza
Jak przeżycia smutne i radosne

Słychać głosy wielkiej burzy
Nowe kart rozdanie
Od Bałkanów już się kurzy
Widzę wielkie wojowanie

Szary żołnierz na kasztance jedzie
I przeciera nowy szlak
Do wolności nas przywiedzie
To nie żarty- to jest fakt

Budzę się by dalej toczyć to koło historii
I tylko te mogiły ukryte wśród traw
Przestrzegają przed zwycięstwem euforii
Bo wolność- to nie dumny paw

autor

Martysia07;)

Napisany: 2006-11-06 Dodano: 2006-11-06 19:38:00

Ten wiersz przeczytano 560 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie