Sen

Otworzyły się oczy moje
i zapłonęły jak pochodnie w ciemności.
Stopy powędrowały dalej szukając
miękkiego podłoża.
Znalazły je na barwnej pierzynie kwiatów i ziół
zmieszanych z zielenią trawy.
Jasne odblaski bawiły się w chowanego z drzewami,
a owoce na gałęziach kusiły.
Poczułam się jak Ewa mająca ogrom wolności,
mogąca czynić co zechce,
dawać rozkazy posłusznej naturze.
Nie było węża...
Czemuż by nie spróbować?
Soczyste owoce na drzewach
przykuwały wzrok,
ręce same unosiły się do góry,
usta rozchylały się jakby chciały smakować.
Nagle jasność uderzyła w oczy
pobudzając wszystkie nerwy
- dzień strzepał resztki snu z powiek.
Pomyślałam: Nie jestem Ewą, jestem tylko kolejną kobietą...

autor

Stysia87

Dodano: 2008-04-28 13:54:39

Ten wiersz przeczytano 513 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie