Serce na złom

Dla niespełnionych i skrzywdzonych sercem

Myślałem, że pewne rzeczy nie przeminą...
Kiedy jednak poczułem chłód w sercu, wiedziałem,
że kolejny raz oszukałeś mnie, Losie mój...


Oddałem moje serce nowe, złote
W ręce Pierwszej...
Ona zabawiła się i wrzuciła je omackiem
Do kwaśnego jeziora...

Oddałem moje serce, mosiężne, szlachetne
W Ręce Drugiej
A ona nie przejęła się nim wcale
Zostawiła je na pastwę złomiarzy...

Moje serce żelazne, twarde
Oddałem kobiecie ze stali...
Ona jednak nie interesowała się
ozdóbkami i rozcięła je na pół i wyrzuciła precz...


Leżało prze wiele lat...
Poznało słony i kwaśny smak
I metal powoli się ulatniał
Natura ozdobiła je w rdzę miedzianą...

Chciałem moje serce, zerdzewiałe oddać komukolwiek
Lecz nikt go nie przyjął,
Nie można go nawet wyrzucić, bo pobrudzi dłonie
Nie możesz spojrzeć, bo oczy porazi ten
artystyczny niesmak
Nie mogę go nawet naprawić, bo już jest bezużyteczne.

Co zrobię z sercem moim zerdzewiałym?
Wyrzucę je ze zbroją
W otchłań
By niczyich oczu nie drażnić
By nikomu nie przeszkadzać

wyrzucam serce na złom, to właściwie cały sens mojej miłości - serce na skupie. organów.

autor

Dairya

Napisany: 2006-10-11 Dodano: 2007-04-03 11:03:44

Ten wiersz przeczytano 428 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie