seria z windą

4.



weszłam
zostałam rozgryziona
trysnął zapach
i bezbarwna krew


posypały się włosy
sprzątaczka
codziennie je zamiata


w kącie rozsypane ubrania
i oczy
na środku, wszędzie,
pełno
ubrań
i
oczu




sprzątaczka je zbiera

bierze każdą kulkę do ręki
i wrzuca do wiaderka


niektóre jeszcze żyją
niektóre jeszcze się ruszają
obracają
w stronę jej twarzy
uderzają
jak insekty ze szczypcami


sprzątaczka krzyczy
Pomocy !


ale przecież nikogo tu nie ma prócz niej



chyba że jakieś uszy?
w tych szmatach
zagrzebały się


tysiące uszu




tysiące uszu
oderwanych od reszty twarzy
wielkich i mniejszych
okrągłych i podłużnych
zmiennokształtnych
samo stanowiących się
odrębnych organizmów


one tu są
one ją ogradzają




sprzątaczka z pełnym wiaderkiem
wstaje
odbija się w lustrze windy
wchodzi do korytarza


drzwi śmierdzącej domestosem windy
zamykają się


sprzątaczki zawsze są samotne

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2011-05-26 21:03:20

Ten wiersz przeczytano 654 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie