Siddahattha Gotama

Miałem królestwo i miałem wszystko-kobiety,rodzine i miód
Pełen sytosci,co dzień pojony dostatkiem doczesnych dóbr
Szczęśliwy nawet,choć w tej właśnie sprawie,ciągle brakuje mi slów
Nie mogłem wciąż pojąć obrazu z dzieciństwa-jak robak robaka przegryzał na pół

Ta pamięć obrazu zabrała mi wszystko,to żebym dobrze sie czuł
Choć czas juz upłynoł ,pamiętam wszytsko,pamiętam robaka ból
Musiałem pojąć,musiałem odejść,życia niesplatał się sznur
Czy ja obląkane-nieszczęsne żem dziecię?,czy ja mądrości żem król?

Lata ascezy,szalonych trudów właściwie nie dały mi nic
Zmęczony wszystkim siadłem pod drzewem i wtedy zrodziła się myśl
A cóż mi szkodzi- będę jak drzewo,pamiętam tę chwile dogłębnie
Była początkiem podróży do siebie,do siebie samego,do tego-który jest we mnie

I siedzę tutaj,pod drzewem moim,ono już zrosło się ze mną
A ja zanurzony w otchłani przerembel odtrącam myśli przyziemne
Gnam przez żywota,przez czasu portale,z bogami duszy rozmawiam
Prawa chaosu,odmienność losów,wszystko w calość układam

Ach drzewo `Bodi` powiedz ludowi co własnym wikła się bytem
Snu własnych pragnień lud ten bezradnie wiecznym jest zakładnikiem
Trzeba to pojąc i wtedy się może na dobre skończyć ta draka
Opowiedz drzewo historie Tego co bólu nie zniósł robaka

autor

peter12

Dodano: 2005-12-09 17:03:47

Ten wiersz przeczytano 460 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie