Siedem trąb

Armagedon na wesoło

Siedem trąb

Przestań, Antek, wreszcie za dziwkami gonić.
Siadaj, pogadamy, wypijemy kawę.
Gdzie ty się wybierasz – znowu do tej Moni?
Słuchaj – chodzą wieści straszne i ciekawe,

o katastroficznym końcu tego świata.
Podobno już jutro siedem trąb zatrąbi,
aniołowie będą z pieczęciami latać.
Nie jestem aniołem. Wiem, pijacki głąbie,

lecz opieczętować możesz moje czoło.
W takim zamieszaniu Bóg się nie połapie.
Jesteś mi to winien, ty stary pierdoło –
tyle lat po nocach pierdzisz mi i chrapiesz.

Przyłożę tę pieczęć, jak ci tak zależy,
chociaż w koniec świata nie wierzę i kwita.
Za późno na skruchę, nie klep już pacierzy;
kiedy śmierć u progu – co to za kobita!

Ledwo się uśpiłam po tym rozmyślaniu
gdy – chyba nad ranem, rozległ się głos trąby.
Policzę, aż siedem wytrąbi archanioł:
Jedna, druga, trzecia, wreszcie – jak nie rąbnie!

Raptem przebudzona, zerwałam się z łóżka
i czekam w napięciu, trzęsąca się cała,
a to z Antka tyłka piąta niczym surma
donośnym trąbieniem tak się odezwała.

Na tym się skończyła ta apokalipsa,
Antek siną pieczęć nosi wciąż na czole,
lecz skąd mu się wzięła – nie chce nawet pisnąć.
A ja nadal dźwigam odtrąbioną dolę.

autor

julka56

Napisany: 2013-02-23 Dodano: 2013-02-26 10:15:02

Ten wiersz przeczytano 1669 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Konkurs

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie